بدو - بر وزن عقل (مفردات‌نهج‌البلاغه)بدو (بر وزن عقل) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای بادیه و صحرا می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص فتنه ستمگران از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبدو (بر وزن عقل) به معنای بادیه و صحرا، آمده است. به همین جهت خدای تعالی در قرآن مجید فرموده است: «وَ جاءَ بِکُمْ مِنَ الْبَدْوِ؛ خدا شما را از صحرا به مصر آورد.» ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) درباره فتنه فرموده: «... تنطق فیها الظلمة و تدقّ اهل البدو بمسحلها؛ در آن فتنه ستمگران امر و نهی می‌کنند و اهل بادیه را با رکاب خویش می‌کوبد.» • «مسحل» به معنی رکاب و خرمن‌کوب آمده است. «بدوّیة و بدویّ» آن‌چه به صحرا نسبت داده می‌شود چنان‌که فرموده: «و النابتات البدویّة اقوی و قودا و ابطاء خمودا؛ علف‌های بیابانی در اشتعال قوی و در خاموش شدن بطی‌ء است.» در کتاب صبحی صالح به جای «بدویّه»، «و النابتات العذیة» آمده است. ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بدو»، ص۱۲۲. |